Ik kwam daar toen veel en zag ze iedere keer een soort ere rondje in de haven varen(....). Dus op een bepaald moment heb ik maar eens contact gezocht... Na een jaar of 2 wilden zij een groter schip en heb ik de Zeeduivel overgenomen. Het schip was toen wel in vrij goede conditie, maar ik begrijp dat jij al het nodige roest verwerkt hebt! Ik heb toen, ik denk dat het 1988/89 was een nieuw grootzeil gekocht, de fokken en spinnaker waren toen nog zeer bruikbaar. Er was ook een rood stormzeil bij.
Die rode katoenen zeilen zijn er nog steeds. Ik heb ze er nog nooit opgezet. Ook de rode spinnaker is er nog steeds. Aangezien ik niet zo'n spi-fan ben met hardere wind, hijs ik die vooral met licht weer. En dat gaat nog prima.
Elisabeth vervangt in 1993 de Albin voor een Vetus M 3-10. Dat is een 20 pk motor.
De mast moet er ook aan geloven.
Frijlink had meteen al een tweede mast erop moeten zetten, drie maanden na oplevering. Fré Sollie schrijft over die mast:
Dit was namelijk de tweede mast die geplaatst werd. De eerste mast kwam bij een mastenmaker uit Sneek weg en bleek veel te slap te zijn. Na enige maanden is een nieuwe mast geplaatst die gemaakt is bij v.d. Neut in De Lemmer en die er waarschijnlijk nu nog op staat. De zeilen kwamen van De Vries uit De Lemmer.
Die mast staat er dus niet meer op. De lijmnaden van de v.d. Neut mast zijn gaan scheuren en de verzekering heeft een nieuwe mast vergoed.
Dit schrijft Elisabeth over de zeileigenschappen van de Turk, een heel ander geluid dan dat van Jan:
Eigenlijk moet je de Turk meer varen als een platbodem dan als een scherpjacht. Dus niet te scherp willen en knobbelige golven en te weinig wind mijden. Als je je niet zo stoort aan dergelijke eigenzinnige eigenschappen en je daaraan aanpast dan is het een prima schip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten